314

bu haftasonu:

lunaparka gittik sevgiliyle, yağmurdan dolayı sadece korku tüneli açıktı. Ona bindik çok acayipti. huahh hah hah hah hah deyu gülen bir efekt, arkada ingilizce bir teyp kaydı. Tozlu ipler, mankenler:) haftaya da gidicem bu sefer foto makinasıyla- unutmazsam.

fuarın içindeki müzeye girdik sonra, b,lmem kaçıncı kez yine... bu sefer azıcık yağmurdan da kaçınmak için ama olsun. çalışmayan ışık yakan zımbırtılar hariç güzeldi.

onunla zaman kolay geçiyor.

pazar günü ise bitmek iblmeyen bir diz ağrısı oldu benim için. hem sevgili yok. hem topuklularla salınmam gereken aktiviteler oldu. eve dönüş yolunda düştüm. dizim parçalandı. ama kalktım ve ağlayıp bağırmadığımı farkettim. olan benim tek siyah emektar kumaş pantolonuma oldu...

birde ilk kez olarak karşımdaki kırılır mı üzülür mü diye düşünmeden lafı gediğine oturtabildim. gece yattğım yerde laf söyleme sanatım 26 (hadi ilk 15 seneyi saymazsam 11) sene sonunda işe yaradı. büyüyorum ve kötü biri oluyorum sanırım. ama mutlumuyum hayır. içim rahatladı mı hayır. affedebildim mi hayır... neyime yaradı o zaman. salla...

yarın sabah erkenden kalkıp okula gideceğim ve bir hafta daha başlayacak. ve bu senenin bitmesine 314 gün kaldı...

esenlikle...